Vorige week las ik een artikel over een onderzoek waarin wij Nederlanders onszelf een 7,2 geven voor ons werkgeluk. Nu is je eerste gedachte misschien: “gemiddeld een 7,2 dat is helemaal niet verkeerd”.
Daar denk ik toch anders over. Want een 7,2 is eigenlijk een ruime voldoende. Op de middelbare school was ik dik tevreden met een 7,2 maar die score vind ik niet genoeg voor mijn werk.
Dat betekent dat je er geen hekel aan hebt maar het betekent ook niet dat je er heel blij mee bent, anders zou het wel een 8 of 9 zijn. En dit is ook nog een gemiddelde, dus dat betekent dat er ook een groot deel van de mensen onder die 7,2 zit. In hetzelfde onderzoek stond daarnaast dat 41% van de Nederlanders weinig werkgeluk ervaart.
Ik ga echt voor minstens een 8 of zelfs een 9.
Op een netwerkbijeenkomst sprak ik iemand die het heel mooi benoemde. Hij werkte voorheen in een baan die hij ok vond, niks mis mee maar gewoon prima. Toch miste hij iets. Hij had al van jongs af aan een hobby en besloot dat hij die zo leuk vond, waarom zou hij er niet zijn baan van maken.
Dat is hij gaan doen en hij vertelde dat het verschil in gevoel zó groot is: waar hij het voorheen op zondag al jammer vond dat de werkweek begon, staat hij nu ’s maandags op met ontzettend veel zin in de werkweek.
En wat ik ook mooi vond: hij zei dat de druk van de weekenden er voor hem af was omdat hij voorheen alles uit zijn weekend wilde halen als compensatie voor het leuke wat hij miste in zijn werk. Maar sinds hij door de week leuk werk doet, maakt het voor hem eigenlijk niet uit hoe hij zijn weekend invult. Hoe fijn zou dat zijn als jij dat ook zo zou ervaren!
En dat is precies hoe ik het zie, voor mij zitten hier een paar ware dingen in.
Ten eerste ga ik minimaal voor een 8,5 in mijn loopbaantrajecten. Het streven is echt dat we uitkomen op een baan waar je echt he-le-maal blij van wordt.
Daarnaast illustreert het heel mooi dat jouw droombaan soms veel dichter bij kan liggen dan je zelf denkt of ziet. We wuiven een hobby nogal snel weg als een hobby. Maar ik zoem daar toch altijd even extra op in.
Ten derde vind ik het heel goed dat deze man niet tevreden is met het “ok” gevoel dat hij had bij zijn baan en besluit om daarom actie te ondernemen, hij heeft duidelijk de regie over zijn eigen werkgeluk.
In mijn werkende leven heb ik al zoveel mensen ontmoet die klagen en ongelukkig zijn maar om uiteenlopende redenen niet de stap durven zetten om op zoek te gaan naar een andere baan. Vanwege de angst om hun zekerheid op te geven, omdat ze niet weten hoe ze moeten solliciteren, denken dat ze niet geschikt zijn voor een andere functie en nog veel andere redenen.
Best begrijpelijk dat het spannend is maar mijn advies: onderzoek op zijn minst of je aannames ook kloppen.
Een 7,2 zou je op andere vlakken ook niet voldoende vinden: je vakantie een 7,2? Die was dan “ok” en voor ok ga ik niet op vakantie, dan heb ik toch het liefste minstens een 8 en nog liever een 9. Als je uit eten gaat? Voor een 7,2 kook ik liever zelf thuis. Je relatie een 7,2? Zou ik ook niet helemaal blij van worden.
Niet alles kan een 8 of een 9 zijn in het leven, en wisselt vaak ook door de jaren heen. Maar werk is toch een hele belangrijke, je besteedt immers nergens zoveel tijd aan dan aan je werk. Ja sommige mensen aan slapen, maar dat is een ander onderwerp.
Nu ben ik wel heel benieuwd waar jij staat. Wat vind jij van een 7,2? En hoor je tot de mensen die daarboven of daaronder zitten qua werkplezier? Of misschien ben jij die 7,2, dat kan ook. Wil je me dat laten weten? Dat kan heel makkelijk door deze mail te replyen.
** P.S. dinsdag 12 juli geef ik mijn online masterclass “ontdek waar jouw hart ligt in je werk” waarin ik tips en inzichten deel die jou helpen achterhalen wat die baan is die past bij jouw wensen en kwaliteiten. Wil je daarbij aanwezig zijn? Meld je dan hier aan: yes, ik ben graag bij de masterclass
Hartelijke groeten,
Francis
